سیدمحسن علوی‌پور
چکیده
سینما از همان آغاز به‌مثابة موقعیتی برای تألیف و عرضة اندیشه ـ و از جمله اندیشة سیاسی ـ شناخته شده است و بسیاری از سینماگران مؤلف تلاش داشته‌اند با بهره‌گیری از امکاناتی که تصویر سینمایی در اختیار آنها قرار می‌دهد، مؤلفه‌های هنجارین سیاسی و سامان نیک اجتماعی را بازنمایی کنند. این تلفیق اندیشه و هنر البته صورت‌های گوناگونی به‌خود ...
بیشتر
سینما از همان آغاز به‌مثابة موقعیتی برای تألیف و عرضة اندیشه ـ و از جمله اندیشة سیاسی ـ شناخته شده است و بسیاری از سینماگران مؤلف تلاش داشته‌اند با بهره‌گیری از امکاناتی که تصویر سینمایی در اختیار آنها قرار می‌دهد، مؤلفه‌های هنجارین سیاسی و سامان نیک اجتماعی را بازنمایی کنند. این تلفیق اندیشه و هنر البته صورت‌های گوناگونی به‌خود میگیرد و در بیان خویش نیازمند ظرفهای متنوعی است. بهعنوان مثال، روایت تاریخی در سینما میتواند به‌مثابة محلی برای عرضة اندیشههای انتقادی و هنجارین سیاسی در نظر گرفته شود. پژوهش حاضر بهدنبال آن است که با بررسی گونههای مختلف بهره‌گیری از روایت تاریخی بهمنظور عرضة اندیشة سیاسی در سینمای ایران، موقعیت میان‌رشته‌ای سینما به‌مثابة تقاطع معرفتهای تاریخی و اندیشهورزانة سیاسی را مورد کاوش قرار دهد.
