آدمیت، فریدون (1375). تاریخ فکر از سومر تا یونان و روم. تهران: انتشارات روشنگران و مطالعات زنان.

اسپریگنز، توماس (1370). فهم نظریه‌های سیاسی (ترجمۀ فرهنگ رجایی). تهران: آگاه.

اشتراوس، لئو (1373). فلسفه سیاسی چیست؟ (ترجمۀ فرهنگ رجایی). تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.

بلوم. ویلیام تئودور (1373). نظریه‌های نظام سیاسی، کلاسیک‌های اندیشۀ سیاسی و تحلیل سیاسی نوین (ترجمۀ احمد تدین). ۲ جلد. تهران: آران.

پارخ، بیکو (1383). فلسفه فلسفه سیاسی (ترجمۀ منصور انصاری). فصلنامه اندیشه سیاسی، 1(1)، 97-123.

پلامناتز، جان (1371). شرح و نقدی بر فلسفه اجتماعی و سیاسی هگل (ترجمۀ حسین بشیریه). تهران: نشر نی

طباطبایی، جواد (1373). زوال اندیشه سیاسی در ایران. تهران: کویر.

فیرحی، داود (1381). قدرت، دانش، و مشروعیت در اسلام. چاپ دوم. تهران: نشرنی.

معینی‌علمداری، جهانگیر (1385). روش‌شناسی نظریه‌های جدید در سیاست. تهران: دانشگاه تهران.

Dallmayr. F. (Eds.). (2010). Comparative Political Theory: An Introduction. Palgrave MacMillan.

Dodge, D., and Baird, D. H. (1975). Continuities and discontinuities in political thought. New York: John Wiley and Company.

Foucault, M. (1990). Politics, philosophy and culture: Interviews and other writings 1977-1984. New York: Routledge.

Habermas, J. (1963). Theory and praxi: sozialphilosophische studien. Neuwied: Luchterhand. (Viettel J., Trans.). (1974). Theory and Practice. Boston: Beacon.

Skinner, Q. et al. (1988). Meaning and context: Quentin Skinner and his critics. J. Tully (Ed.). Princeton: Princeton University Press.

Voegelin, E., Moulakis, A. (2001). World of the Polis. Columbia, Mo, London: University of Missouri Press.

Wolin, S. S. (1969). Political Theory as a Vocation. American Political Science Review, Vol. 63, No. 4. 1062-1082.