دانشیار علوم سیاسی، دانشکده علوم انسانی دانشگاه تربیت مدرس.
چکیده
اندیشه سیاسی، آن نوع نظرورزی است که در رشته‌های متعددی صورت‌بندی می‌شود. فلسفه سیاسی، ایدئولوژی سیاسی، الهیات سیاسی، و ادبیات سیاسی شاخص‌ترین انواع اندیشه سیاسی هستند. اگر چه در یک سیر تاریخی «علم سیاست» به «علم قدرت» تبدیل شد، ولی اکنون بار دیگر برای دست‌یافتن به «زندگی خوب»، «سیاست اندیشی» به سرآغازهای خود باز گشته است. با توجه به چرخش معرفتی «علم سیاست» به اخلاق، از یک‌سو، و چرخشی که در مطالعات توسعه و علم اقتصاد به اندیشه هنجاری صورت گرفته است، از سوی دیگر، بهره بردن از تضمنات عملی اندیشه سیاسی، ضرورتی تاریخی به‌نظر می‌رسد. در این مقاله، ابتدا به تحلیل‌ها و نظریه‌های شاخصی که درباره چیستی اندیشه سیاسی ارایه شده‌اند رجوع می‌شود، آنگاه روایت دلالتی _ پارادایمی به‌عنوان شیوه‌ای بدیل برای تبیین میان‌رشته‌ای اندیشه سیاسی ارایه می‌شود.
Political Thought as Interdisciplinary Knowledge: A Paradigmatic-Implicative Narration
چکیده [English]
Political thought is the kind of thinking which is formulated in different disciplines; political philosophy, political ideology, political theology, and political literature are some of its important examples. Although in the course of history political science was transformed to the “science of power”, once again it has returned to its origins for articulating ways to achieve “good life” and “political thinking”. Considering this epistemic turn to ethics and the normative turn in the study of development and economics, benefiting from the practical implications of political thought seems to be a historical necessity. In the present article, first we discuss the main analyses and theories concerning the nature of political thought, and then a paradigmatic-implicative narrative is presented as an alternative for the interdisciplinary explanation of political thought.
کلیدواژه ها [English]
Political thought, implication, paradigm, situational, fundamental, normative, strategic, implicative
مراجع
آدمیت، فریدون (1375). تاریخ فکر از سومر تا یونان و روم. تهران: انتشارات روشنگران و مطالعات زنان.
اسپریگنز، توماس (1370). فهم نظریه‌های سیاسی (ترجمۀ فرهنگ رجایی). تهران: آگاه.
اشتراوس، لئو (1373). فلسفه سیاسی چیست؟ (ترجمۀ فرهنگ رجایی). تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
بلوم. ویلیام تئودور (1373). نظریه‌های نظام سیاسی، کلاسیک‌های اندیشۀ سیاسی و تحلیل سیاسی نوین (ترجمۀ احمد تدین). ۲ جلد. تهران: آران.
پارخ، بیکو (1383). فلسفه فلسفه سیاسی (ترجمۀ منصور انصاری). فصلنامه اندیشه سیاسی، 1(1)، 97-123.
پلامناتز، جان (1371). شرح و نقدی بر فلسفه اجتماعی و سیاسی هگل (ترجمۀ حسین بشیریه). تهران: نشر نی
طباطبایی، جواد (1373). زوال اندیشه سیاسی در ایران. تهران: کویر.
فیرحی، داود (1381). قدرت، دانش، و مشروعیت در اسلام. چاپ دوم. تهران: نشرنی.
معینی‌علمداری، جهانگیر (1385). روش‌شناسی نظریه‌های جدید در سیاست. تهران: دانشگاه تهران.
Dallmayr. F. (Eds.). (2010). Comparative Political Theory: An Introduction. Palgrave MacMillan.
Dodge, D., and Baird, D. H. (1975). Continuities and discontinuities in political thought. New York: John Wiley and Company.
Foucault, M. (1990). Politics, philosophy and culture: Interviews and other writings 1977-1984. New York: Routledge.
Habermas, J. (1963). Theory and praxi: sozialphilosophische studien. Neuwied: Luchterhand. (Viettel J., Trans.). (1974). Theory and Practice. Boston: Beacon.
Skinner, Q. et al. (1988). Meaning and context: Quentin Skinner and his critics. J. Tully (Ed.). Princeton: Princeton University Press.
Voegelin, E., Moulakis, A. (2001). World of the Polis. Columbia, Mo, London: University of Missouri Press.
Wolin, S. S. (1969). Political Theory as a Vocation. American Political Science Review, Vol. 63, No. 4. 1062-1082.
ابتدای صفحه
