نوع مقاله : مقاله علمی ـ پژوهشی
نویسندگان
1 استاد روانشناسی شخصیت، دانشگاه خوارزمی، مؤسسه تحقیقات تربیتی، روانشناختی و اجتماعی، تهران، ایران.
2 استادیار روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، مؤسسه تحقیقات تربیتی، روانشناختی و اجتماعی، تهران، ایران.
چکیده
روانشناسی می‌تواند در نقش یک علم میانجی، علوم انسانی را به هم مرتبط کند. اهداف این مقاله عبارتند از: 1- بررسی تاریخچه علاقه‌مندی‌های میانرشتهای در روانشناسی؛ 2- بررسی حوزه‌های مشترک روانشناسی و سایر علوم انسانی؛ 3- تبیین‌های روانشناختی ناکام ماندن مطالعات میانرشتهای در علوم انسانی ایران؛ 4- سازوکار‌های روانشناختی اثرگذاری تأسیس مؤسسه‌های میانرشتهای در توسعه آموزش عالی؛ و 5- راه‌های ارتقای همکاری روانشناسان در مطالعات میانرشتهای ایران. مطالعات میانرشتهای، نیازمند تأسیس و توسعه مؤسسه‌های میانرشتهای است که برون‌داد آن، یکپارچگی نظری و توسعه راه‌حل‌های جامع و کل‌نگر به نیازهای زیستی، روانی، اجتماعی، و اخلاقی انسان خواهد بود. فرایندهای مخرب مرتبط با پویایی‌های کار گروهی، سوگیری خود افزایی و کمبود مؤسسه‌های میانرشتهای به‌عنوان داربست‌های اجتماعی تحول علوم انسانی، ازجمله دلایل شکست همکاری‌های میانرشتهای در ایران است. توسعه مؤسسه‌های میانرشتهای که روانشناسی نیز در آن نقش داشته باشد، مستلزم تغییر دادن برنامه‌های درسی، گسترش شاخه‌های روانشناسی، و اتخاذ رویکردهای گفتمانی در روانشناسی است.
تازه های تحقیق
- یکی از راه‌های توسعه آموزش عالی در حوزه علوم انسانی ایران، تأسیس مؤسسه‌های پژوهشی میانرشتهای است.
- ناکارآمدی برنامه‌های درسی رشته‌های روانشناسی، تسلط ذهن‌گرایی، و کم‌توجهی به معرفت‌شناسی از نوع برساخت‌گرایی اجتماعی، دلایل اصلی کم بودن مشارکت روانشناسان در مطالعات میانرشتهای در ایران است.
- فرایندهای اجتماعی مانند سوگیری خودافزایی، انتشار مسئولیت، کم‌کاری اجتماعی، و قطبی‌شدن، در فرایندهای روانشناختی ازجمله عوامل شکست همکاری‌های میانرشتهای در مطالعات علوم انسانی است.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)
ارسال نظر در مورد این مقاله