فاضلیان, سیدمحی‌الدین, اقبالی, سید رحمان. (1396). سبک زندگی؛ عنصر مغفول معماری اسلامی. فصلنامه مطالعات میانرشتهای در علوم انسانی, 10(1), 57-80. doi: 10.22631/isih.2018.2587.2987
سیدمحی‌الدین فاضلیان; سید رحمان اقبالی. "سبک زندگی؛ عنصر مغفول معماری اسلامی". فصلنامه مطالعات میانرشتهای در علوم انسانی, 10, 1, 1396, 57-80. doi: 10.22631/isih.2018.2587.2987
فاضلیان, سیدمحی‌الدین, اقبالی, سید رحمان. (1396). 'سبک زندگی؛ عنصر مغفول معماری اسلامی', فصلنامه مطالعات میانرشتهای در علوم انسانی, 10(1), pp. 57-80. doi: 10.22631/isih.2018.2587.2987
فاضلیان, سیدمحی‌الدین, اقبالی, سید رحمان. سبک زندگی؛ عنصر مغفول معماری اسلامی. فصلنامه مطالعات میانرشتهای در علوم انسانی, 1396; 10(1): 57-80. doi: 10.22631/isih.2018.2587.2987
1کارشناس ارشد معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین‌المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران
2دانشیار معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین‌المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران
چکیده
در ادبیات معماری جهان، معماری اسلامی به‌عنوان یک سنت تاریخی مهم و قابل‌اعتنا مطرح شده است. این سنت برای ایرانیان، جایگاه به‌مراتب بالاتری از صِرف یک سنت تاریخی دارد و به‌عنوان بخشی از هویت معماری در ایران اسلامی شناخته می‌شود. نظریههای مختلفی به‌منظور تبیین معماری اسلامی مطرح شده‌اند که هرکدام، به پیروی از روشی که اتخاذ کرده‌اند، بخشی از مختصات معماری اسلامی را مشخص کرده‌اند، ولی به‌طورکلی، این نظریه‌ها به‌دلیل غفلت از مؤلفه‌های عملی و انضمامی‌ای که به‌طور مشخص می‌توان آن را در واژۀ «سبک زندگی»خلاصه کرد، قابلیت کاربست درست و کارآمد خود را در زیست امروزین مسلمانان از دست داده‌اند. هدف این مقاله، پس از طرح و نقد نظریههای مختلف دربارۀ معماری اسلامیِ مطرح در ادبیات پژوهش، بازگرداندن عنصر «سبک زندگی» به معماری اسلامی است؛ عنصری که به‌نظر می‌‌رسد حلقۀ گم‌شدۀ نظریههای معماری اسلامی است و امکان بازگشت معماری اسلامی به متن زندگی اجتماعی ایرانیان را فراهم می‌کند. «سبک زندگی» به‌عنوان یکی از اصطلاحات معتبر و رایج در حوزۀ روان‌شناسی و علوم اجتماعی، دارای این قابلیت است که به‌عنوان عنصری کارآمد به تعریف‌های معماری اسلامی بازگشته و وجوه کارکردی معماری اسلامی را به آن بازگرداند.
ابتدای صفحه
