نوع مقاله : مقاله علمی ـ پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار اقتصاد، گروه علوم اقتصادی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قشم، قشم، ایران
2 استادیار اقتصاد، گروه علوم اقتصادی، دانشگاه آیتاللهالعظمی بروجردی(ره)، بروجرد، ایران
3 استادیار برنامهریزی شهری، گروه برنامهریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد الیگودرز، الیگودرز، ایران
چکیده
رشد و توسعۀ اقتصادی از جمله اهدافی است که هر اقتصادی دنبال میکند و دلیل این امر منافع فراوانی است که رشد اقتصادی را محقق میسازد. بنابراین در برنامۀ هفتم توسعه نیز مانند سایر برنامههای قبلی میبایست به موضوع رشد و توسعه توجه شود. در این برنامه باید به مفهوم آمایش سرزمین و زیربخشهایی که دارای مزیتهایی مانند گردشگری هستند، توجه ویژه شود. گردشگری بهعنوان چهارمین صنعت درآمدزای دنیا، منافع اقتصادی و اجتماعی قابل توجهی به همراه دارد که توسعۀ آن یکی از کمهزینهترین روشهای رشد اقتصادی در برنامۀ هفتم توسعه به شمار میآید و از آنجا که ایران جزء10 کشور اول جهان از لحاظ جاذبههای گردشگری و جزء 15 کشور اول جهان از نظر تنوع گردشگری و جزء ۸ کشور اول جهان از نظر تنوع صنایع دستی بوده و به لحاظ تنوع آب و هوایی از یک سو و وجود مکانهای تاریخی و فرهنگی منحصربهفرد از سوی دیگر، یکی از چند کشور انگشتشماری است که از مزیت مطلق جذب گردشگری جهان برخوردار است، بههمینسبب، در این مقاله به بررسی اثر گردشگری خارجی بر رشد اقتصادی استانهای ایران بهصورت کلی و تفکیک 9 منطقۀ آمایش سرزمین پرداخته شده است تا در صورت اثرگذاری بهعنوان یک زیربخش مهم در برنامۀ هفتم پیشنهاد شود و امکان سیاستگذاری به تفکیک مناطق آمایش صورت پذیرد. برای دستیابی به این مهم، از روش پنل دیتا و دادههای فصلی جمعآوریشده از مرکز آمار ایران و سازمان میراث فرهنگی طی سالهای ۱۳۸۹ تا ۱۳۹7بهره برده شده است. نتایج نشان داد که گردشگری اثر مثبت و معناداری بر رشد اقتصادی بیشتر استانهای ایران دارد و بیشترین اثر در مناطق 4 و 5 و کمترین اثر در منطقۀ 8 و 9 آمایش سرزمین وجود دارد. بنابراین باید در برنامۀ هفتم به ایجاد ظرفیت در این زیربخش توجه ویژه شود.
کلیدواژهها
موضوعات
ارسال نظر در مورد این مقاله